حاج اکبر ناظم

نوجوانی‌ست پر شور و حال. به دنبال طی کردن پله‌های ترقی است. به این طرف و آن طرف می‌زند. می‌خواهد زودتر از زمان بزرگ شود و هرردیف دیگر بازاریان محل قرار گیرد. هم پول‌دار باشد و هم اسم و رسمی داشته باشد. برای رسیدن به هدف از هیچ کم نمی‌گذارد.

اکبر مادری فهمیده و دل‌پاک دارد. مارد سرد و گرم روزگار را چشیده و فهمیده است آن‌چه در دنیاست به جز محبت آل‌الله، بر باد است و نابود شدنی. مادر شیری که به پسر خود داده و لقمه‌ای که سر سفره گذاشته شده‌است را خوب می‌شناسد. می‌داند این شیر و این لقمه با محبت اهل‌بیت آمیخته شده است. می‌داند حاصل این رزق چه خواهد شد.

مادر که اکبر نوجوان خود را سخت سرگرم کسب درآمد می‌بیند، او را به کناری می‌کشد. اکبرجان! من نمی‌خواهم تو میلیونر شوی، می‌خواهم خادم آستان اهل‌بیت علیهم السلام شوی. آتش این جمله دل فرزند را زیر و رو می‌کند. گویی چراغ جدیدی در دل اکبر روشن شده است و راه جدیدی برای او نمایان. رفقای محل را جمع می‌کند و یک هیأت به راه می‌اندازد. اسم هیأت را می‌گذارند "نوباوگان قنات آباد".

اکبر میاندار هیأت یا به قول قدیمی‌ها "ناظم" جلسه بود. یکی از شب‌های جمعه مداح نمی‌آید. بچه‌ها به اکبر پیشنهاد می‌دهند که خودت روضه بخوان. اکبر روی منبر می‌نشیند، زانوانش به لرزه می‌افتد. کم‌کم اکبر صاحب نامی پرآوازه در مداحی می‌شود.

لحظه‌ای دست خود را از دامن اساتید و علما کوتاه نمی‌کند. ابتدا از مرحوم شاه‌آبادی بزرگ شروع می‌کند. دستور می‌گیرد و طی طریق می‌کند. سید مهدی قوام و  میرزا رجبلی خیاط از دیگر اساتید او بودند.

اکبر ناظم روز سوم محرم دشداشه‌ای مشکی می‌پوشید و تا آخر دهه هرکجا می‌رفت با همین لباس و با پای برهنه بود. حتی کوچه و بازار. کأنّه سری‌است میان این عاشق و معشوقش.

حاج اکبر شعر هم می‌گفت و اغلب شعرهای خودش را می‌خواند و نوحه‌سرایی می‌کرد. پسرش -به قول خودش- ملابنویس پدر بود. حاج اکبر سواد نداشت و شعرهایش را به پسرانش می‌گفت تا بنویسند. پسر کوچکش می‌گفت: در حالات مختلف یک دفعه ما را صدا می‌زد که زود باش بیا بنویس. همین شعرهای برات شده را وقتی برای مردم می‌خواند زجه می‌زدند. گویا نه شعر از خودش بود و نه صدا. همه از بالاست.

استاد محمدرضا حکیمی

غم آن نیست که در آتش غم سوخته‌ایم

حسرت ما همه اینست که کم سوخته‌ایم!

آتش عشق تو را بر دل ما منتهاست

شمع جمعیم که سرتابه قدم سوخته‌ایم

دعویِ ره به درون یافتن از ما بیجاست

بی نصیبیم که در طَوف حرم سوخته‌ایم

اینهمه اشک چه شد کاتش دل گشت فزون؟

ما سیه سوختگان در بر یَم سوخته‌ایم؟

شاد از آنیم که با اینهمه امّید و طلب

تشنه کامیم و برِ اَبر کرم سوخته‌ایم

شاعر: استاد محمدرضا حکیمی

روز سه ساله...

شاید لذت بخش‌ترین کار در روز تولد نوشتن وصیت‌نامه باشه...

عمر مثل باد می‌گذره...

تولدم امسال مقارن شده با روز سوم محرم

روز سه سالۀ امام حسین علیها و علیه السلام...

یادش بخیر صبح پنج شنبه حرم خانم

رؤیایی بود....

وفدت علی الکریم...

حضرت علی (ع)  بر روی قبر سلمان شعر زیر را نوشتند:

 

وفدت علی الکریم بغیر زاد *** من الحسنات والقلب السلیم

وحمل زاد اقبح کل شیی *** اذا کان الوفود علی الکریم

ترجمه: بدون هیچ زاد و توشه ای از حسنات و قلب سلیم بر کریم وارد شدم

و در پیشگاه کریم -بردن زاد و توشه زشت ترین کار است.

 

عارفانه های مرحوم دولابی

 

دزدی به مزرعه‎ای رفت و جوالی را همراه خود برد. اوّل مقداری کدوحلوایی و هندوانه و خربزه در جوال ریخت، بعد مقداری سیب و سیب زمینی و بادمجان و خیار، و روی آن مقداری سبزی‎های مختلف مثل تره و ریحان، درِ جوال را بست و آماده‌ی فرار شد. ناگهان صاحب مزرعه با نوکرهایش رسیدند. نوکرها دزد را گرفتند و به درختی بستند و از ارباب پرسیدند با او چه کنیم. ارباب دستور داد هر چه داخل جوال است، یکی یکی بیرون بیاورند و به سر دزد بزنند. و نوکرها مشغول شدند و سبزی‎های لطیف را که روی جوال بود یکی یکی برداشتند و به سر دزد می‎زدند، ولی دزد گریه می‎کرد و می‎گفت: اللّهُمَّ اجْعَلْ عَواقِبَ امُورِنا خَیْراً: «خدایا آخر و عاقبت کارهای ما را ختم به خیر کن». چون می‎دانست آخر کار چیزهایی مثل کدوحلوایی و هندوانه و خربزه را که اوّل در جوال ریخته، بر سرش خواهند زد. در آخرت هم همان چیزهایی را باید متحمّل شویم که در دنیا در جوالمان ریخته‎ایم. البته دوست اهل بیت علیهم‎السّلام ته جوالش سوراخ است و عملی را، چه صالح و چه ناصالح، ذخیره نمی‎کند. همان‎طور که امیرالمؤمنین علیه‎السّلام بر کفن سلمان با انگشت نوشتند:

 

«وَفَدْتُ عَلَی الْکَریمِ بِغَیْرِ زادٍ           مِنَ الْحَسَناتِ وَ الْقَلْبِ السَّلیمِ»

 

(بدون زاد و توشه‎ای از کارهای خوب و قلب سلیم بر خدای کریم وارد شدم.)

 

سیّئات را استغفار می‎کند: التّائبُ مِن الذَّنْبِ کَمَن لا ذَنْبَ لَهُ: «کسی که از گناه پشیمان و تائب باشد، مثل کسی است که گناهی ندارد». حسنات را هم کار خدا می‎داند، نه کار خودش: مَا اَصَابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللهِ: «هر خوبی و حسنه‎ای که به تو رسید، از خداست». بنابراین دوست اهل بیت دست خالی است. خدا هم دست خالی‎ها را دوست دارد؛ چون کسی که بر فرد کریم وارد می‎شود، زشت است همراه خود زاد و توشه‎ای بردارد.

 

«وَ حَمْلُ الزّادِ اَقْبَحُ کُلِّ شَیْءٍ          اِذَا کَانَ الْوُفُودُ عَلَی الْکَریمِ»

 

(و هنگامی ‎که انسان بر شخص کریمی ‎وارد می‎شود،

 

زشت‎ترین چیز همراه ‌بردن زاد و توشه است.)

 

* سالک باید در طریق، همواره خود را دست خالی و بی‎‎چیز ببیند و خود و اعمالش را نبیند.

 

* بهترین عطیّه‎ی خدا به زاهد و عابد این است که زهد و عبادتشان را از آنها بگیرد و آنها خود را دست خالی ببینند.

 

* بزرگ‌ترین مزد این است که خدا فهم انسان را بزرگ کند تا درک کند و اقرار نماید که: مَا عَرَفْنَاکَ حَقَّ مَعْرِفَتِکَ وَ مَا عَبَدْنَاکَ حَقَّ عِبَادَتِکَ: خدایا «آن‎‌گونه که حقّ شناختن تو بود، ما تو را نشناختیم و آن چنان که حقّ عبادت تو بود، عبادت تو را به جا نیاوردیم».

گرفته شده از http://patoghshishei.blogfa.com/